Sawahs of Indonesia. Oil painting, Art print

The sun slowly set above the vast sawahs of Indonesia, where the rice fields shimmered like living, green patchwork quilts. In the gentle evening breeze, you could hear the soft chirping of birds and the soothing sound of flowing water from the irrigation channels.

Draped in colourful sarongs
At the heart of these fertile fields was a small community of women, draped in colourful sarongs. These women were the guardians of the rice fields, the keepers of an ancient tradition passed down from mother to daughter. The women worked in harmony, like a dancing symphony of hands touching the earth. As they carried out their tasks, they shared stories of the magic of the rice fields, where life and harvest were intertwined. They spoke of the cycles of planting, growing, and harvesting, which were the heartbeat of their community.

A life dedicated to the rice fields
Among them was Sati, a wise woman with deep wrinkles who testified to a life dedicated to the rice fields. Her hands, hardened by years of labour, moved skilfully among the rows of young rice plants. With each motion, she planted not only seeds in the fertile soil but also stories of perseverance and resilience. One day, as the air was heavy with impending rain, the women gathered in the shade of an ancient banyan tree. There, Sati shared an old story that had been passed down through generations. It was the tale of the Rice fields Goddess, who watched over the fields and ensured abundant harvests.

Rice fields Goddess
As the first raindrops fell, the women felt the blessing of the Rice fields Goddess. They smiled at each other, knowing that they were the guardians of more than just rice fields; they were keepers of tradition. A community thriving amid the lush green fields. And so life continued on the rice fields of Indonesia, where women were connected to the earth with their hands and hearts, and where each grain of rice told a story of love, labour, and the timeless cycle of life.

RIJSTVELDEN VAN INDONESIË
De zon ging langzaam onder boven de uitgestrekte sawah's van Indonesië, waar de rijstvelden als levende, groene lappendekens glinsterden. In de zachte avondbries hoorde je het zachte gekwetter van vogels en het rustgevende geluid van stromend water uit de irrigatiekanalen.

In het hart van deze vruchtbare velden bevond zich een kleine gemeenschap van vrouwen, gehuld in kleurrijke sarongs. Deze vrouwen waren de hoedsters van de sawah's, de bewaarders van een eeuwenoude traditie die van moeder op dochter werd doorgegeven. De vrouwen werkten in harmonie, als een dansende symfonie van handen die de aarde aanraakten. Terwijl ze hun taken vervulden, deelden ze verhalen over de magie van de sawah's, waar het leven en de oogst met elkaar verweven waren. Ze vertelden over de cycli van het planten, groeien en oogsten, die als de hartslag van hun gemeenschap waren.

Onder hen was Sati, een wijze vrouw met diepe rimpels die getuigden van een leven gewijd aan de rijstvelden. Haar handen, gehard door jaren van arbeid, bewogen behendig tussen de rijen jonge rijstplanten. Met elke beweging plantte ze niet alleen zaden in de vruchtbare grond, maar ook verhalen van doorzettingsvermogen en veerkracht.

Op een dag, toen de lucht zwaar was van de naderende regen, verzamelden de vrouwen zich in de schaduw van een oude banyanboom. Daar deelde Sat een oud verhaal dat generaties lang was doorgegeven. Het was het verhaal van de Sawah Godin, die waakte over de velden en zorgde voor overvloedige oogsten.

Terwijl de eerste regendruppels vielen, voelden de vrouwen de zegen van de Sawah Godin. Ze glimlachten naar elkaar, wetende dat ze de bewaarders waren van meer dan alleen rijstvelden; ze waren hoeders van traditie, van het land, en van een gemeenschap die gedijde te midden van de weelderige groene velden.

En zo ging het leven voort op de sawah's van Indonesië, waar de vrouwen met hun handen en harten verbonden waren met de aarde, en waar elke rijstkorrel een verhaal vertelde van liefde, arbeid en de tijdloze cyclus van het leven.