Is Poens werk beroemd? Hangt zijn werk in musea? Was de kunstschilder rijk?
Nee. Hij was gelukkig. Schilderen, schilderen, schilderen, dát was zijn rijkdom.
Hij noemde het atelier zijn ‘vluchtheuvel’. Bijna tot aan de dag van zijn euthanasie bleef hij schilderen en zich gelukkig voelen. Zijn gedrag als terminaal zieke man verbijsterende mij volkomen. De borst volgeplakt met morfinepleisters... Schilderen maakt kennelijk gelukkig en dempt de pijn. Want pijn heeft hij geleden, voor mij niet zichtbaar...
Slechte marketing van zijn activiteiten
Naar mijn idee is het gevarieerde werk van de kunstschilder van het Modern Realisme Poen de Wijs zeer bijzonder en zijn zijn verhalen meer dan de moeite waard om deze tot je te nemen. Door de jaren heen heb ik hem gewezen op de naar mijn idee, slechte marketing van zijn artistieke werk. Dat het bij gerenommeerde galeries hing, vond hij al voldoende. Hij kon er goed van leven. Zijn leven stond immers volkomen in het teken van de kunst: musici, artiesten, beeldhouwers, theatermakers… Hij omringde zich er mee en schilderde hen. En soms kon hij niet ophouden en werd een serie schilderijen steeds omvangrijker.
Samen schilderen op één doek!
Ik had graag gewild dat hij veel meer 'zichtbaar' aan de weg had getimmerd. Maar hij wilde schilderen en had geen zin in gezeik met kunstcritici en al dat exposeergedoe. Gewoon schilderen, schilderen, schilderen, meer niet. Samen met Marion. Toen zij, na een jarenlang ziekbed, stierf aan kanker was hij uit het veld geslagen. Een huwelijk van ruim dertig jaar kwam ten einde. Zoals samen schilderen en dus twee schilderstijlen op één doek. Hoe bijzonder is dat! Met práchtige resultaten. Uiteraard hadden zij ieder een eigen oeuvre dat nogal verschillend van elkaar was. Ieder met dat eigen atelier in het statige pand in het Haagse Bezuidenhout.
Als ik wakker word…
Al een paar jaar na de dood van Marion trouwde hij voor de derde keer. Met een model dat hij al zijn hele leven kende en die hij vroeger vaak schilderde. Hij leek zó gelukkig. Ik mocht haar niet en begreep ook niet dat Poen al zo snel hertrouwde. Maar dat is niet mijn zaak. Na zijn dood vertrok zij weer terug naar het Franse platteland. Deze dame is overigens ook een geweldig kunstenares. Maar haar karakter stond mij niet aan. Ze heeft Poen wel, in die laatste levensjaren, geïnspireerd, want hij schilderde weer in een razend tempo aan allerlei werkstukken. Het kon niet op! Daarvoor ben ik haar dankbaar. Vooral ‘Kinderglobe’ vind ik geweldig. Het hangt bij mij in huis en als ik wakker word, zie ik dat werkstuk met al die lachende en vrolijke kinderkopjes.
Aan mijn ontbijttafel kijk ik naar de werktekening van de litho ‘Carnaval der Dieren’. En een collage van dieren die hij op safari in Kenia schilderde met acrylverf op canvas, ‘Wildlife’. Elke dag boeien zijn werken me weer. Ze vervelen nooit. Het is jammer dat Poen slechts 66 jaar werd. Hij had nog zo veel moois kunnen schilderen en boeiende verhalen kunnen vertellen…
Modelleren met klanken
Ik merk dat ik in een melancholieke bui verkeer. Als ik schrijf staat de muziek altijd zachtjes aan. Nu speelt ‘Your Love’ van Daniel Norgren. Nog zo’n kunstenaar. Luister maar eens naar zijn songs ‘As long as We Last’, of ‘The Light of Dawn’. Modelleren met klanken en je raken met zorgvuldig gekozen woorden.
Van Anton Pieck tot en met Corstiaan de Vries
Daniël zingt ‘dat hij een gelukkig mens is’. Ik eigenlijk ook. Omringt zijn door kunst. Herinneringen aan mijn gesprekken met allerlei beroemde kunstenaars, van Anton Heyboer tot en met Carel Willink, van Anton Pieck tot en met Corstiaan de Vries. Nog altijd geen seconde spijt van mijn beroepskeuze: fotograferen en informatieve programma’s maken. Mijn vader was grafisch vormgever en ook dat heb ik meegekregen. Op school vonden ze altijd dat ik goed kon schrijven en boeiend vertellen. Eerlijk gezegd vind ik schrijven uiterst ontspannend. Het mooiste is om teksten en beelden met elkaar te combineren. Dat is wel duidelijk geworden op deze website en in al mijn werk.
John Vijlbrief